Als ik bij machte was om iets in 2022 achter te laten dan zou het identiteitspolitiek zijn. Dat is alle beleid gericht op de groepsindeling van Nederland naar huidskleur, culturele afkomst, seksuele geaardheid en gender. Zonder deze indeling wordt het volgend jaar weer leuk op het werk, het museumbezoek trekt aan en 2023 wordt vooral een heel stuk vriendelijker en vrediger.
Op 1 januari verliezen alle diversity officers hun baan. De krappe arbeidsmarkt helpt hen snel aan een nieuwe. U hoeft van uw chef niet langer op cursus om de vooroordelen te zoeken die u nooit had. Diversiteit en inclusie worden voortaan gezien voor wat ze al die jaren zijn geweest: lege begrippen over vermeende groepskenmerken waarmee individuele kwaliteiten ondergeschikt werden gemaakt.
De oude subsidievoorwaarden voor kunst en cultuur vervallen en kunstenaars zijn weer vrij. Ze worden opnieuw beoordeeld op wat ze maken en niet op wie ze zijn. De studie naar de toelaatbaarheid van een schilderij op de Universiteit Leiden wordt afgeblazen en verboden woorden worden weer legaal.
Lange tenen
U kent deze nieuwe wereld misschien nog vaag van vroeger. Mogelijk voelt het onwennig te leven zonder alle gevoeligheden, de lange tenen, het keurslijf dat u inmiddels gewend was en een identiteit waaruit geen ontsnapping mogelijk leek. Het zegt vooral iets over hoe we in de ban zijn geraakt van de groepsindeling. Uiteindelijk gaan we beleven dat we weer ménsen onder elkaar zijn en niet met vertegenwoordigers van verschillende stammen.
Om te zien hoe giftig identiteitspolitiek is en waarom we het zouden moeten achterlaten in 2022, hoeven we alleen maar te kijken naar de politieke partij die ontstaan is uit de ’zegeningen’ van de identitaire groepsindeling, Bij1. Als ergens de zoete vruchten van identiteitspolitiek te vinden moeten zijn dan is het bij deze partij.
’Radicale gelijkheid’
Bij1 is een politieke vereniging van mensen die zich strikt laten voorstaan op de groep waar zij zichzelf toe rekenen. Huidskleur, afkomst, geaardheid en gender zijn van primair belang voor hun identiteit en de politiek die zij wensen te bedrijven. Zij zeggen te strijden tegen racisme en discriminatie en voor ’radicale gelijkheid’ en ’radicale liefde’.
Maar bij de Bij1-afdeling Amsterdam – de bakermat van de partij – was dit jaar van gelijkheid en liefde niets te bespeuren en stonden juist racisme en discriminatie aan de basis van een hevige machtsstrijd. In een uitgelekte video spreekt partij-ideoloog Gloria Wekker van ’een cultuur van elkaar aanklagen, kapot maken, royeren, afzetten, coups plegen, cancellen, straffeloosheid en treiteren.’ Het bestuur van de afdeling Amsterdam ziet volop ’anti-zwart racisme’ en discriminatie binnen de eigen partij. Inmiddels is Bij1-Amsterdam uiteen gevallen.
Witte heteroseksele vrouw
Maar ook elders in het land valt de partij ten prooi aan stammenstrijd. In Haarlem ging het eerder mis toen er een ’witte heteroseksuele’ vrouw in het bestuur gekozen werd, terwijl anderen liever een ’transgendervrouw’ hadden gehad. De witte vrouw had weliswaar bestuurservaring als secretaris bij het COC-Kennemerland, maar die kwaliteit en ervaring konden, volgens de bezwaarmakers, niet op tegen de gendertransformatie die hun kandidaat had ondergaan.
Ook de Bij1-afdeling Den Haag is uiteen. Dat gebeurde na het royement van Quinsy Gario wegens ’toxisch gedrag’. En in juni vertrok de landelijke partijvoorzitter Jursica Mills omdat – volgens haar – de partij ’vol is van giftigheid, vriendjespolitiek en tegenstrijdigheden.’
Stammenstrijd
Wat de partij van Sylvana Simons ons leert over identiteitspolitiek is, dat het onvermijdelijk leidt tot stammenstrijd. Mensen die worden opgesloten in een groep wegens hun huidskleur, etniciteit of welke aangeboren kenmerken dan ook, dienen hun eigenheid in te leveren ten behoeven van de groep. Wie de nadruk legt op identiteit en groepsbelang vraagt om vijandigheid, racisme en het uitsluiten van anderen.
Waar dat toe kan leiden toont de gruwelijke geschiedenis van locaties als Libanon, Bosnië en nu opnieuw Kosovo. Ik moet er niet aan denken dat wat zich onder het mom van radicale gelijkheid en antiracisme aan racisme, onderlinge strijd en ongelijkheid afspeelt binnen Bij1, de trend voor Nederland zal zijn. Daarom zijn we allemaal beter af als we identiteitspolitiek achterlaten op de vuilnisbelt van 2022.
Deze column verscheen op 28 december 2022 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties