GL-afdeling Amsterdam had het voor de verkiezingen nog zó beloofd: meer ruimte voor ideeën van onderop. Maar bij de gemeentelijke plannen voor 6.000 volkstuintjes was geen overleg of inspraak inbegrepen. De woede onder de volkstuinders over de plannen was zo groot, dat de GroenLinks-wethouder haar plannen deze week moest intrekken. Een huurverhoging tot wel 700 procent, die zij voor de schoffelaars in petto had, staat voorlopig in de ijskast.
Sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 heeft Amsterdam een volledig links bestuur. Het college van burgemeester Halsema en de wethouders steunt in de raad op een meerderheid van GL, PvdA, D66 en SP. Daarmee is Amsterdam al bijna twee jaar een proeftuin voor linkse besturen. In elke proeftuin gaat weleens iets mis, maar in de hoofdstad is er meer aan de hand.
De exorbitante huurverhoging voor de volkstuinders werd door de wethouder omschreven als ’inhaalslag en nodig voor de renovatie van de riolering’. Ik ken geen huisbaas die achterstallig onderhoud met dit soort percentages durft te verhalen op zijn huurders. Wat moet de GL-wethouder gedacht hebben? ’Ik heb het geld nodig, dus ze betalen maar. En zo niet dan vertrekken ze en komt er een nieuwe huurder die het wel betaalt?’ Links besturen is ook mensen met een kleine beurs en een paar kroppen sla op een dierbaar stukje grond het vel over de oren durven trekken.
Door de Covidcrisis mist Amsterdam honderden miljoenen euro’s aan omzet- en toeristenbelasting. Daarnaast geeft het tientallen miljoenen extra uit. Vooral aan meer bijstandsuitkeringen. De stad beschikt weliswaar over diepe zakken, maar het college zoekt geld, om de eigen ambities zoveel mogelijk in tact te houden. Om die reden is de onroerendezaakbelasting (ozb) met 20 procent verhoogd, de afvalstoffenheffing met 18 procent en rekende de wethouder Ruimtelijke Ordening zich al rijk met een huurverhoging van 700 procent voor de volkstuinders.
Tegenvallers in de hoofdstad genoeg, dus was het extra zuur dat een proef met de opvang van 255 illegale asielzoekers mislukte. Het opvangproject was gericht op een vrijwillige terugkeer van uitgeprocedeerde asielzoekers naar het land van herkomst. Maar de opvang beviel zo goed dat geen van de illegale vreemdelingen het ook maar in overweging nam, om aan de reis naar huis te beginnen. Na 17 maanden en 3,27 miljoen euro ging vorige maand de stekker uit de proef.
Een krapper budget eist nieuwe keuzes en zet de prioriteiten van het progressieve college op scherp. Daarbij krijgt de klimaatambitie ’groenste stad van Europa’ voorrang boven het open houden van vier openbare bibliotheken. Het ene een miljarden operatie, het andere een bezuiniging van anderhalf miljoen. Bibliotheken dicht, maar wel geld voor ’privilegetrainingen’ die gemeenteambtenaren van hun vermeende vooroordelen af moeten helpen.
Progressieve politiek gaat over idealen en ambities. Wat er misgaat in de proeftuin Amsterdam is dat de alledaagse werkelijkheid de vergezichten van het college voor de voeten loopt. De kleine portemonnee van de volkstuinders, het plezier en het nut van een openbare bibliotheek en het eigenbelang van uitgeprocedeerde asielzoekers. Het linkse bestuur heeft de menselijke maat geofferd aan blinde ambitie en grote idealen.
Deze column verscheen op 9 december 2020 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties