Er is een wet in de maak die vanaf 1 januari moet afdwingen wat de samenleving niet vrijwillig kan ophoesten: alle Nederlandse gemeenten moeten zorgen voor opvang van asielzoekers. Plek of geen plek. Staatssecretaris Eric van der Burg dramt zich een weg door de asielchaos met twee woorden: meer opvangcapaciteit. Over structurele oplossingen wordt door het kabinet en te veel pers gezwegen.
Op het terrein van pretpark Walibi in Biddinghuizen worden het komende halfjaar 1500 asielzoekers opgevangen. Vanavond is er voor de omwonenden een informatieavond. Walibi in de Flevopolder is de zoveelste improvisatielocatie om mensen onder te brengen die in een onophoudelijke stroom vanuit de hele wereld hun weg naar Nederland weten te vinden.
Volgens de VN zijn er in de wereld meer dan 65 miljoen mensen om verschillende redenen op drift. Mensen op de vlucht voor oorlog en onderdrukking en mensen op zoek naar meer welvaart en een beter leven. We gunnen iedereen een beter leven zonder oorlog of vervolging, maar niet iedereen kan naar Europa komen. Sociaal, maatschappelijk en economisch is de opnamecapaciteit niet onbeperkt. Voor Europa niet en zeker voor het dichtbevolkte Nederland niet.
Moreel zelfbeeld
Dat er grenzen zitten aan het vermogen om asielzoekers op te nemen, staat op gespannen voet met ons morele zelfbeeld, dat wij iedereen op de vlucht (of op zoek naar een beter bestaan) een veilig heenkomen gunnen. En wie a zegt, moet ook b doen. Bovendien staan onze welvaart en vrijheid in schril contrast met de omstandigheden vanwaaruit veel asielzoekers zijn vertrokken. Dus wie zijn wij om geen plaats te maken voor een paar arme sloebers?
Maar naast dit morele zelfbeeld bestaat er toch echt een werkelijkheid, die begrenzing van de grootschalige en ongecontroleerde immigratie vereist.
Omdat de Europese buitengrens zo lek als een mandje is en de mensensmokkel naar en door Europa een geoliede geldmachine, vinden elke week gemiddeld 1500 nieuwe asielzoekers hun weg naar Nederland. Zij reizen via andere Europese landen als Griekenland, Italië, Oostenrijk en Duitsland om in Ter Apel asiel aan te vragen.
Populariteit
De populariteit van ons land is de laatste tijd sterk gegroeid en daarbij speelt de huidige staatssecretaris een grotere rol dan hij in de gaten heeft. Eric van der Burg heeft meermalen publiekelijk verklaard dat iedere vluchteling in Nederland terecht kan en dat alle vreemdelingen die in ons land aankomen, recht hebben op een asielprocedure.
In de rest van Europa denken ze daar inmiddels heel anders over. Duitsland bijvoorbeeld weigert asielzoekers de procedure, omdat er in de EU is afgesproken dat in het land van aankomst asiel moet worden aangevraagd. De door Duitsland geweigerde vreemdelingen keren niet terug naar Italië of Griekenland, maar reizen door naar Nederland, omdat ze hier wel achteraan in de asielketen mogen aansluiten.
U begrijpt dat steeds meer migranten zich de moeite in Italië en Duitsland besparen en – in bijna alle gevallen op aanwijzing van smokkelbendes – direct koers zetten naar Nederland. Dat leidt dit jaar tot bijna zeventigduizend vreemdelingen, die zich in Ter Apel hebben aangemeld voor asiel en onderdak.
Familie
De mensen die asiel hebben gekregen, mogen (al dan niet met vertraging) hun familie laten overkomen. Een reden waarom jongemannen en kinderen oververtegenwoordigd zijn in de asielketen. Mede door het hoge aantal nareizigers ziet het CBS dit jaar het aantal immigranten groeien naar 215.000 mensen. Dat is een stad ter grootte van Almere.
Er zijn geen aanwijzingen dat de wereld er op korte termijn beter aan toe is, dus houdt de trek naar Europa aan en staan ook de komende jaren deze aantallen migranten op de stoep van de Nederlandse aanmeldcentra.
Anders dan alle andere Europese landen laat Nederland de toestroom van asielzoekers over aan smokkelbendes en stopt staatssecretaris Van der Burg alle energie en geld in de opvang van hen die door de smokkelaars worden aangeleverd. Een handel met een onverzadigbare afzetmarkt, gefaciliteerd door een kabinet dat met zijn rug naar de samenleving staat en de cynische werkelijkheid te lijf denkt te kunnen met het morele zelfbedrog van Nederland.
Dwangwet
En dus wordt de staatssecretaris geïnterviewd over de opvang en níet over de toestroom. En dus komt premier Rutte weg met een verwijzing naar internationale verdragen en Europese afspraken, alsof Nederland het laatste land is dat eens wat strenger naar die afspraken zou mogen kijken.
En dus is het antwoord van de staatssecretaris een dwangwet waarmee meer hotels, lege kantoren, vakantiebungalows, pretparken en ligplaatsen voor cruiseschepen worden gevorderd. Met een structurele oplossing van de asielcrisis heeft dit allemaal niets te maken. Die begint pas met een serieuze inperking van het aantal asielzoekers dat de weg naar Nederland wordt opgestuurd.
Begrenzing van die toestroom is geen extreem standpunt. Een beschaafd land als Canada hanteert quota voor zowel vluchtelingen als arbeidsmigranten. Ook Zweden, Denemarken, Oostenrijk, Griekenland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland en Italië beperken het aantal asielmigranten. Nederland kan zich niet veroorloven het begrenzen van de asielstroom nog langer uit te stellen.
Deze column verscheen op 5 oktober 2022 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties