De internationale ontwikkelingsorganisatie Oxfam zegt een nieuw wapen te hebben in de strijd tegen armoede en honger in de wereld. Het strijdmiddel is taal. Oxfam schrijft dat de huidige taal ’machtsstructuren ondersteunt die het lijden van mensen in de wereld in stand wensen te houden’. Met nieuwe taal kunnen die machtsstructuren worden afgebroken, zegt Oxfam. Een toverformule om nader te bekijken.
Oxfam werd in 1942 opgericht door een groep academici en christelijke theologen uit Oxford. De directe aanleiding was honger onder de bevolking van bezet Griekenland. De eerste hulpactie was het organiseren van voedselvoorraden voor de uitgehongerde Grieken. Inmiddels is Oxfam actief in 21 landen. Haar doel is om ’waardigheid te geven aan de behoeftigen, voedsel te voorzien aan de hongerigen en veiligheid te bieden aan de daklozen’.
Die nobele heldere missie heeft Oxfam inmiddels verlaten en ingeruild voor deelname aan een cultuurstrijd over identiteiten. Dat gaat, zoals reeds bekend, gepaard met onbegrijpelijke retoriek over sociale rechtvaardigheid en symbolische gebaren tegen ongelijkheid en onrechtvaardigheid.
Taalgids
De handleiding voor deze nieuwe aanpak is de recent verschenen inclusieve taalgids van Oxfam. De gids is online vooralsnog alleen in het Engels te lezen en bevat ten minste 160 taalveranderingen. De aanpassingen zijn bestemd voor alle medewerkers van de organisatie, overal ter wereld. Desgevraagd zal ook de Nederlandse afdeling Oxfam Novib de nieuwe taal ter harte nemen.
Voordat ik u een aantal voorbeelden geef uit de heilzame handleiding, is het goed om te weten welke machtssystemen Oxfam met de taalgids voornemens is af te breken. Met systemen bedoelt de ontwikkelingsorganisatie wereldwijde verschijnselen als racisme, kolonialisme en vrouwenhaat. Geheel volgens de woke doctrine beschouwt Oxfam deze fenomenen als onuitroeibare systemen, die in stand worden gehouden door een dominante groep en bedoeld om er minderheden mee te onderdrukken.
Groepsindeling is essentieel voor deze wereldbeschouwing en kinderlijk eenvoudig: er zijn slachtoffers en daders. De daders zijn primair alle blanke heteromannen bij elkaar (ook de doden) en de rest is slachtoffer. Volgens deze filosofie worden minderheden achtergesteld door wat blanke heteromannen doen, zeggen en bedacht hebben. Zoals taal.
Voorbeelden
Uit de inclusieve taalgids van Oxfam:
• We zeggen ’solidair zijn met’ en niet ’we stand with...’ (we staan naast...), om mensen niet buiten te sluiten die niet kunnen staan (pagina 21)
• We zeggen niet ’vrouwen die borstvoeding geven’, maar mensen die borstvoeding geven, om geen mensen buiten te sluiten die wel borstvoeding geven, maar zich niet identificeren als vrouw (pagina 46)
• We vermijden de term ’migratiecrisis’ of ’vluchtelingencrisis’, omdat migratie geen probleem is dat gestopt moet worden. Spreek daarom van migratie als een ’complex fenomeen’ (pagina 56)
• Gebruik niet ’zwarte markt’, maar ’informele economie’ (pagina 72)
• We vermijden het woord ’hoofdkantoor’, omdat een hoofdkantoor een machtsdynamiek impliceert die het ene kantoor voorrang geeft boven het andere en zo een topdownbenadering versterkt (pagina 77)
Engels
Alle kantoren zijn gelijk. Iedereen die Orwell gelezen heeft, weet dat de kans groot is dat zal volgen dat sommige kantoren echter gelijker zijn dan anderen.
Oxfam excuseert zich in de taalgids ook voor het Engels: ’We erkennen dat deze gids zijn oorsprong heeft in het Engels, de taal van een koloniserende natie. We erkennen de anglo-suprematie van de sector als onderdeel van zijn kolonialiteit’. Alsof het Engels de mensheid niet met elkaar in contact heeft gebracht.
Oxfam is de zoveelste organisatie die valt voor de ideologische kletskoek, die de indruk moet wekken het goede uit te oefenen, maar die uiteraard geen enkele impact op het goede heeft. Het gevecht over taal is een cultuurstrijd waarbij mensen en groepen juist tegen elkaar worden opgezet.
Cursus
De ideologie en het jargon in de taalgids verraden de koker waaruit die tevoorschijn zijn gekomen. Mogelijk herkent u het een en ander uit de cursus ’diversiteit en inclusie’ op uw eigen werk.
Bedrijven en instellingen verzinnen zo’n cursus of taalgids niet zelf. Diversiteit en inclusie zijn een booming business waarin inmiddels tienduizenden bureaus wereldwijd een goede boterham verdienen. Oxfam schrijft dat de taalgids is samengesteld door ’gespecialiseerde organisaties die advies geven over de taal die wordt geprefereerd door gemarginaliseerde mensen, groepen en gemeenschappen’. Daarvoor is een flink bedrag betaald.
De pretentie dat deze ’specialisten’ weten welke woorden bij miljoenen mensen de voorkeur genieten, wordt voor zoete koek geslikt. Taalgidsbedenkers en cursusleiders doen zich in veel gevallen voor als representanten van allerhande ’achtergestelde identiteiten’ en de hetero blanke doelgroep waagt zich niet aan openlijke twijfel over hun ’expertise’ of autoriteit.
Dwangbuis
Terwijl rapport na rapport concludeert dat deze cursussen en taalgidsen in het gunstigste geval niet werken, maar in de meeste gevallen contraproductief zijn.
Volgens analisten zal de wereldmarkt voor diversiteit en inclusie (D&I) de komende drie jaar echter uitkomen op een verdubbeling van 7,5 miljard dollar in 2020 tot 15,4 miljard dollar in 2026. Geld dat instellingen en ondernemingen uitgeven aan een vereist imago van gelijkheid, rechtvaardigheid en antiracisme. Er is nog veel werk aan de winkel voor alle ’deskundigen op het terrein van gemarginaliseerde groepen’.
Andere goede doelen zullen niet willen achterblijven bij het nieuwe imago van Oxfam. Ook zij zullen op hun begroting ruimte maken om zich vrijwillig in de ideologische dwangbuis te hijsen voor een plekje aan de goede kant van de geschiedenis. Maar dan weet u tenminste waaraan uw giften worden uitgegeven.
Deze column verscheen op 5 april 2023 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties