Linkse Israëli’s - academici, vredesactivisten en mensen die zich inzetten voor de burgerrechten van de Palestijnen - voelen zich in de steek gelaten door hun politieke vrienden in Europa en Amerika. Uit een gezamenlijke verklaring deze week blijkt hoe geschokt links Israël is over zoveel morele ongevoeligheid voor het leed dat Hamas met de ongekend brute sadistische slachting onder 1400 vrouwen, mannen, kinderen en baby’s in Israël heeft aangericht. Maar selectieve verontwaardiging en Jodenhaat onder ’progressieve’ mensen is niks nieuws.
Wat de ondertekenaars zo shockeert van hun politieke vrienden in het Westen, is dat zij in groten getale partij kiezen voor terreurorganisatie Hamas en de moord op honderden onschuldige Israëlische burgers als rechtvaardig zien.
Israël was op zwarte zaterdag 7 oktober nog in verwarring over wat er precies gaande was (en nog niet in staat geweest tot terugslaan) toen de straten in Europese en Amerikaanse steden al volliepen met steunbetuigingen aan de Palestijnen en de plegers van het bloedbad, de terroristen van Hamas. Linkse activisten vierden zij-aan-zij met immigranten uit het Midden-Oosten de moordpartij als een Palestijnse overwinning op Israël. En doen dat nog steeds.
Heldenstatus
De gedachte is: elke slag die wordt toegebracht aan Israël is beter dan geen slag. En hoe meer Israëlische mensenlevens er verloren gaan hoe groter de winst en hoe uitbundiger het feest. De paragliders van Hamas die op het festivalterrein dood en verderf zaaiden hebben bij pro-Palestina-demonstranten inmiddels een heldenstatus. Het zou links te denken moeten geven, dat hun solidariteit met de Palestijnse zaak hierop uitgekomen is.
De verharding van de linkse goegemeente tegenover Israël is al jaren gaande. Solidariteit met de Palestijnen loopt steeds vaker via terreurorganisaties die een heilige oorlog met Israël uitvechten. Daarin verliest een tweestatenoplossing rap terrein ten gunste van een free Palestine, from the river to the sea. Solidariteit met de Palestijnen vertaalt zich in het in twijfel trekken of het ronduit afwijzen van het bestaansrecht van Israël.
Jeremy Corbyn
De Britse Labour Partij onder Jeremy Corbyn heeft die draai gemaakt. In 2009 verkondigde Corbyn zonder blikken of blozen in het Britse parlement dat hij een uitnodiging had gestuurd aan „onze vrienden” van Hamas en Hezbollah. Corbyn heeft in 2014 deelgenomen aan een kranslegging in Tunis bij de graven van leden van de Palestijnse terreurgroep, die verantwoordelijk was voor het bloedbad tijdens de Olympische Spelen van 1972 in München. En Corbyn zette in 2018 vraagtekens bij het bestaansrecht van Israël.
Onder Corbyn tierde het antisemitisme binnen Labour zo welig, dat Joodse sociaaldemocraten niet meer zonder persoonlijke bewaking naar het partijcongres durfden.
Wat de oorlog tussen Hamas en Israël zo aantrekkelijk maakt voor activistisch links is dat het conflict perfect past in het postmoderne zwart-witverhaal over slachtoffers en onderdrukkers. Daarin zijn alle Palestijnen - ook de terroristen van Hamas en Hezbollah - de slachtoffers en is de gehele Israëlische samenleving - ook vredesactivisten, kinderen, baby’s en dansende jongeren - de onderdrukker. Activistisch links in het Westen veroordeelt niet langer alleen de Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, maar beschouwt heel Israël als gestolen grond.
Deze versie van het conflict sluit naadloos aan op het ’anti-koloniale’-onderwijs dat opgeld doet op de universiteiten in Europa en Amerika. Aangedreven door de ’kritische rassentheorie’ (die stelt dat blanke mensen alle niet-blanke mensen onderdrukken) groeit op de universiteiten de haat tegen de westerse liberale orde, die de staat Israël ondersteunt en ’dus’ de Palestijnen onderdrukt. Hierin ontmoet activistisch links de islamitische terreurgroepen als partners.
Demonstreren voor de rechten van de Palestijnen is nog wel wat anders dan terreurdaden toejuichen of de vernietiging van de staat Israël voorstaan. Dat laatste komt voort uit diepgewortelde Jodenhaat op links. Geschiedenis Professor Russell Rickford sprak op de Cornell Universiteit in New York zijn studenten toe over de aanval van Hamas op de Israëlische dorpen en het dansfestival. Hij vertelde ze dat hij er enthousiast en opgewonden van raakte.
Black Lives Matter noemt zich een ’marxistische beweging’ en genoot ook onder Israëlische burgerrechtenorganisaties sympathie, maar etaleerde hun vreugde over de terreurdaden in Israël door een Hamas-paraglider te posten met de tekst ’I stand with Palestine’.
Ultieme slachtoffers
De ’islamitische’ identiteit sluit perfect aan bij de identitaire obsessie van modern links. Moslims in het algemeen en Palestijnen in het bijzonder zijn de ultieme slachtoffers van wat wij de moderne liberale en democratische orde noemen. Activistisch links noemt deze orde neoliberaal, neokoloniaal, onrechtvaardig, onderdrukkend en racistisch. Zionisme en Joden zijn daar symbolen van.
Maar als Palestijnen en Israëliërs ergens geen vrede en veiligheid van hoeven te verwachten, dan is het van de fundamentalistisch-religieuze partijen in hun regio. Zowel de orthodoxe Shas Partij en de Joodse kolonisten op de Westbank als Hamas, Hezbollah en Islamitische Jihad claimen dezelfde grond op basis van een ’goddelijke’ toewijzing. Of zoals de Brits-Amerikaanse schrijver/journalist Christopher Hitchens het ooit zei: „Er bestaat onder Israëliërs en Palestijnen een grove consensus dat een tweestatenoplossing uiteindelijk de beste garantie voor langdurige vrede is. Waarom lukt dat steeds maar niet? Omdat de partijen van God er hun veto over uitspreken.”
De progressieve academici en activisten in Israël zijn al die jaren blijven komen met alternatieven voor het compromisloze fundamentalisme aan beide zijden. Nu worden zij door een groot deel van hun progressieve ’vrienden’ in Europa en Amerika verraden. Vrienden die wederom de totalitaire verleiding niet kunnen weerstaan en partij hebben gekozen voor willekeur en terreur en zich niet langer generen voor hun eigen Jodenhaat.
Deze column verscheen op 18 oktober 2023 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties