Toen de Franse president Macron negen maanden geleden een streep in het zand trok voor de radicale islam, werd die stap in de rest van Europa met argwaan gadegeslagen. Zeker, de onthoofding van leraar Samuel Paty, Charlie Hebdo en tal van andere terreurdaden hebben Frankrijk de afgelopen jaren geteisterd. Maar de orthodoxe islam de wacht aan zeggen zou in strijd zijn met de vrijheid van godsdienst en leek volgens critici iets teveel op een tactische zet om concurrent Marine le Pen de wind uit de zeilen te nemen.
Toch is het Macron echt te doen om de snel groeiende radicale islam. Die leidt niet altijd tot terreuraanslagen, maar zorgt er wel voor, dat steeds meer moslims zich onttrekken aan de Franse samenleving. De moslima’s die een paar jaar terug nog ongesluierd en met blote armen Nieuwsuur-verslaggever Saskia Dekkers te woord stonden, zijn nu van top tot teen ingepakt en houden hun mond.
Macron - en een ruime meerderheid van de Fransen met hem - ziet deze ontwikkeling als een bedreiging voor het seculiere Frankrijk en de kernwaarden van de Republiek: vrijheid, gelijkheid, broederschap.
Maar niet alleen in Frankrijk, ook in Duitsland, Nederland, België en Groot-Brittannië heet de olifant in de kamer islamisme.
Ed Husain is een Britse moslim, hoogleraar en een veelgevraagde politiek adviseur. Deze maand verscheen zijn reisverslag Among the Mosques, een tocht langs de Britse moslimgemeenschappen van Londen tot Belfast en van Birmingham tot Bradford. Wat hij zag is voor hem verontrustend genoeg om alarm te slaan.
Husain heeft veel goed geïntegreerde moslims gezien, maar ook een radicale minderheid, die in almaar meer gemeenschappen de dienst uitmaakt. Hij heeft het in zijn boek over de dominante positie van een orthodoxe minderheid die zich juist keert tegen integratie en een steeds groter deel van de Britse moslims individuele vrijheden en deelname aan de open samenleving ontzegt.
De Italiaanse politicoloog Gaetano Mosca (1858-1941) beschreef met zijn elite-theorie al hoe een kleine georganiseerde minderheid een grote ongeorganiseerde meerderheid onder controle krijgt en houdt.
Onder Britse moslims is de macht van de geestelijken groot. Zij dwingen ouders hun kroost onder toezicht van de moskee te stellen en zorgen dat de open geest van jonge mensen op slot gaat. Husain noemt het de opkomst van het ’kalifisme’. Oftewel het streven naar een islamitische samenleving ter vervanging van de seculiere Britse maatschappij.
Dat zorgt nu al voor parallelle samenlevingen waar moslims en andere Britten elkaar niet meer tegenkomen. Segregatie die wordt afgedwongen door imams en andere leidende figuren en organisaties - zoals het Moslimbroederschap - die in oorlog zijn met de Westerse waarden.
Het alarm van Husain betreft de gevolgen van de demografische ontwikkeling de komende decennia.
Op dit moment telt Groot-Brittannië ruim 4 miljoen moslims. Van hen worden er door de Britse inlichtingendienst MI5 43 duizend als terreurverdachten in de gaten gehouden. Dat is dus nog niet één procent van alle moslims, maar voor een inlichtingendienst al wel een hele klus.
Nog veel lastiger - zo niet onmogelijk - wordt het als de moslimbevolking - volgens de demografische voorspellingen - in het Verenigd Koninkrijk groeit naar 13 miljoen in 2050.
Als de radicale jihadistische minderheid haar invloed verhoudingsgewijs niet verder uitbreid zit Groot-Brittannië over 30 jaar alsnog met 140 duizend inwoners die de samenleving totaal afwijzen en klaar staan om zich als martelaar op te blazen, met als doel zoveel mogelijk medeburgers om te brengen.
Husain vraagt zich hardop af wat er zal gebeuren als steden als Birmingham en Bradford een moslim-meerderheid hebben en de georganiseerde radicalen feitelijk de macht bezitten. Gaat Birmingham de verkoop van alcohol verbieden? Worden er christelijke of andere niet-islamitische beelden verwijderd omdat ze moslims zouden kwetsen? Worden de schooluniformen voor meisjes aangepast? Worden nachtclubs en gaybars gesloten?
Dit zijn geen angstvisioenen van een Britse populist, maar gezond verstand-vragen van een Britse moslim, die in zijn jeugd zelf geradicaliseerd was en weet waarover hij spreekt.
Volgens Husain moet het Verenigd Koninkrijk nu alles op alles zetten om de liberale, tolerante, seculiere en diverse Britse samenleving te redden. Zijn oplossing is zowel naïef als verstrekkend.
Die 13 miljoen moslims in 2050 zijn volgens Husain niet per se het probleem. De vraag is: wat voor moslims zullen dat zijn? Hebben zij de druk van de radicalen kunnen weerstaan en vechten zij terug? Zijn zij net zo gehecht aan de seculiere rechtsstaat, de individuele vrijheden, seksegelijkheid, tolerantie en de vrije meningsuiting als alle andere Britten?
Zo ja, dan leven we nog lang en gelukkig. Maar krijgt de radicale minderheid het voor het zeggen, dan zijn we ver van huis en is het te laat om ooit nog thuis komen.
Om de radicale moslims de pas af te snijden wil Husain dat de Britse samenleving z’n zelfvertrouwen herwint en pal gaat staan voor de bovengenoemde waarden, die van het Westen de meest vrije en tolerante samenleving op aarde maken. Het is niet toevallig dat dit deel van de wereld een magneet is voor miljoenen mensen van elders.
Husain heeft een broertje dood aan het hedendaagse cultuurrelativisme en vindt dat er hier geen plek is voor de mensen die de Westerse samenleving afwijzen. Zij moeten dringend te verstaan gegeven worden, dat zij beter af zijn in Pakistan, Afghanistan of het Midden-Oosten. Het is meedoen of wegwezen.
Maar daar zit ook de naïviteit in zijn pleidooi. Omdat ook radicale moslims vaak beter afzijn in het Westen, niet in de laatste plaats vanwege gezondheidszorg en allerhande financiële ondersteuning van de overheid. Ik betwijfel of vrijwillig vertrek een populaire optie wordt. Misschien maken strengere eisen aan toelating en integratie wél het verschil.
En toch is de opstelling van Husain en Macron van grote waarde voor het overleven van de vrije Westerse samenleving. De onverdraagzaamheid en haat uit de georganiseerde minderheid van radicale moslim is onderschat en veel te lang getolereerd. Ook in Nederland moet de vraag aan de radicale minderheid zijn: onderschrijf deze samenleving of vertrek naar een andere. Nieuwkomers die de radicale verleiding niet kunnen weerstaan moeten hun verblijfsrecht kunnen verliezen.
Cultuurrelativisten zijn allergisch voor het oordeel, maar natuurlijk is onze democratische rechtsstaat van vrije burgers de beste samenleving van de wereld. Het komt nu aan op de moed van iedereen om dat zo te houden.
Deze column verscheen op 17 juni 2021 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties