Dat vrouwen een volwaardig en succesvol onderdeel van een leger kunnen zijn, bewijzen de Israëlische en Koerdische strijdkrachten al jaren. Ik zou niet weten waarom ook voor homo’s en transgenders niet hetzelfde kan gelden. Namelijk dat mentaliteit, aanleg, training en een goede conditie voor een militair belangrijker zijn dan seksuele geaardheid of gender. Maar verdient deze personele diversiteit nu werkelijk de prioriteit die het krijgt?
Minister Kamp van Defensie vindt van wel. Hij was het die maandag bekendmaakte dat cursussen diversiteit en inclusie vanaf volgend jaar een verplicht onderdeel worden van de militaire opleiding. Het gaat Kamp om ’een defensiebrede cultuurverandering’.
Dat klinkt alsof er nogal wat mis is met die cultuur. Ik lees dat het Nederlandse leger gedomineerd wordt door mannen en dat verbaast mij niks. Op vechten en oorlog komen nou eenmaal sneller mannen af dan vrouwen. Dat geldt voor de meeste legers in de wereld, maar – zoals gezegd – laten de Koerden en Israël met succes zien dat het ook diverser kan.
Maar los van die machocultuur is er nog wel meer aan de hand in het Nederlandse leger. In april van dit jaar sloegen de bazen van de luchtmacht, de landmacht, de marine en de marechaussee alarm over de staat van de Nederlandse krijgsmacht.
Bij de marine kan de helft van de schepen niet uitvaren door gebrekkig materieel en een tekort aan personeel. Aan verzoeken van de NAVO om jachtvliegtuigen te leveren voor snelle interventies kan niet worden voldaan en er is een gebrek aan munitie om oefeningen te doen die ons leger ervaren en alert houden.
Nederland voldoet al jaren niet aan de afgesproken NAVO-bijdrage. Bij vergaderingen van het bondgenootschap kijkt luitenant-generaal Dennis Luyt steeds vaker weg van de anderen, met het schaamrood op de kaken. Het is de gêne over te weinig bijdragen, nieuwe bezuinigingen en over anderen laten opdraaien voor je eigen veiligheid. Nederland is binnen de NAVO een ’klaploper’ die z’n eigen veiligheid voor lief neemt terwijl de minister van Defensie druk in de weer is met diversiteit en inclusie.
Op Twitter zag ik een korte discussie of Henk Kamp al dan niet bevangen is door het woke-virus. Mijn stelling is, dat iedereen die de hoogste prioriteit geeft aan diversiteit en inclusie ten minste handelt in opdracht van de woke-beweging, die over elk prioriteitenlijstje de zeggenschap opeist in naam van ’gelijkheid en sociale rechtvaardigheid’. Dat kunnen actievoerders, studenten, diversity officers en net zo goed gehoorzame ministers zijn.
Gelijkheid en sociale rechtvaardigheid voor ’gemarginaliseerde groepen’ betekent: strijden vóór vrouwen, mensen van kleur en de lhbtq-gemeenschap en tégen blanke (witte) heteroseksuele mannen. Aan dat gevecht is binnen het Nederlandse defensieapparaat inmiddels voorrang verleend boven haar primaire taak: het onderhouden van onze veiligheid met een goed uitgerust en optimaal getraind leger. En Henk Kamp is – in de voetsporen van zijn voorganger Ank Bijleveld – akkoord met deze prioritering.
Woke is dus niet het betrekken van meer vrouwen of trans personen bij de Nederlandse krijgsmacht, maar daar de nummer 1 prioriteit van maken.
Zoals de partij Volt, die voorrang verleent aan strikte diversiteit binnen de eigen gelederen boven zetels in de gemeenteraden. De partij doet op 16 maart niet mee aan de lokale verkiezingen in Leiden, Tilburg, Den Haag en nog zes andere gemeenten wegens te weinig ’niet-mannelijke’ kandidaten.
Logisch en redelijk klinkt het allemaal niet, maar logica en rede zijn voor de woke-beweging op geen manier leidend. Het gaat om geloof in de goede zaak en die betreft gelijkheid en sociale rechtvaardigheid. Niet als lovenswaardig streven naast tal van andere zaken, maar als de nummer 1 noodzaak.
Omdat een ideologie vaak nog meer logica en rede bevat spreekt de zwarte Amerikaanse hoogleraar en auteur John McWhorter liever over woke als een religie: ’Wie niet erkent dat machtsongelijkheid, diversiteit en inclusie het alles overstemmende maatschappelijke thema is is een ketter, die zijn baan niet verdient.’ De lijst met door woke-activisten gecancelde personen is lang.
Woke biedt een moreel venster op wat goed en fout is en wie niet met het oordeel eens is wordt bestempeld als immoreel en – meer concreet – als vrouwvijandig, homofoob, transfoob of racist.
Het is een luie anti-intellectuele houding die geen denkkracht en debat tolereert, maar volgzaamheid vereist. Die volgzaamheid ondermijnt tal van vrijheden, waaronder de vrijheid van meningsuiting, en zet in het geval van de Nederlandse krijgsmacht onze veiligheid en democratie op het spel.
De militaire werkelijkheid in de wereld gaat namelijk over Chinese dreiging, een verzwakte NAVO en een instabiel Europa. Cursussen diversiteit en inclusie waar Nederlandse militairen met religieuze toewijding naartoe gestuurd gaan worden hebben in die werkelijkheid geen enkele prioriteit.
Deze column verscheen op 27 oktober in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties