De gemeenteraadsverkiezingen zijn pas over acht weken, maar de vooruitzichten voor GL zijn slecht. Een peiling deze week voorspelt een halvering in de Amsterdamse gemeenteraad, waar de partij nu nog heer en meester is. De landelijke trend belooft ook in andere gemeenten weinig goeds. De aankomende nederlaag lijkt dik verdiend. Door de partij zelf.
Waar GL voortdurend buiten het landsbestuur blijft, is de partij groot en invloedrijk in alle grote steden van ons land. In Amsterdam is GL de afgelopen vier jaar oppermachtig geweest en heeft de bevolking de impact van deze partij het meest gevoeld. In die zin zou de groeiende afkeer in Amsterdam een uitvergroting kunnen zijn van de neergang die de partij landelijk doormaakt.
De bewoners van de hoofdstad, onder wie ikzelf, hebben ervaren dat GL in de praktijk meer waarde hecht aan symbolische daden dan aan het concreet oplossen van urgente problemen.
Op initiatief van GL was de eerste daad van het Amsterdamse college het verwijderen van de slogan ’IAmsterdam’ op het Museumplein. Toeristen lieten zich naast de levensgrote letters graag fotograferen als aandenken aan hun bezoek aan de hoofdstad. GL vond die slogan ’te individualistisch’ voor een stad die ’solidariteit zou moeten uitdragen’.
Nou was (en is) er veel te zeggen voor het begrenzen van het toeristenpretpark in Amsterdam, maar een slogan van een plein takelen met een beroep op de eendracht had vooral veel weg van ideologisch exhibitionisme.
Regie op de taal is deze partij wel toevertrouwd. Zo kregen ambtenaren een taalgids onder hun neus, om over te gaan op divers en inclusief taalgebruik. Ook werd de onafhankelijke straatnamencommissie na bijna negentig jaar afgeschaftom plaats te maken voor een grotere inbreng van het linkse college zelf. Nu kan er tenminste vaart worden gemaakt met de eigen woke agenda, die straten en pleinen namen moet geven die verwijzen naar het verzet tegen de eeuwen van blanke hetero-overheersing.
Symboolpolitiek kost weinig en levert doorgaans veel aandacht op. Zo lijkt het alsof er heel wat gebeurt, maar worden er feitelijk geen problemen opgelost. Zo kampt de hoofdstad – die ooit een vrijhaven was voor homo’s, lesbiennes en andere non-hetero’s – met een groeiende agressie en vijandigheid jegens lhbtq-mensen. Al jaren is bekend dat de grootste bron van dat geweld Marokkaanse jongeren zijn, die de aversie tegen non-hetero’s thuis en in de moskee met de paplepel ingegoten krijgen.
In plaats van met een zerotolerancehouding de wijken in te gaan en deze jongeren, hun ouders en de moskeeën aan te spreken op hun anti-homohaat, kiest GL met regenboogvlaggen en -zebrapaden voor goedkope en laffe symboolpolitiek die de agressie vooral blijkt te voeden.
Lhbtq’ers in de hoofdstad zijn op hun hoede en passen hun gedrag voortdurend aan. Uit angst. De GL-wethouder diversiteit heeft geen haast en kijkt weg. Alle hoogdravende ideologie over ’solidariteit’ ten spijt.
Wegkijken doen de GL’ers ook van de schiet- en steekpartijen in de hoofdstad. Afgelopen weekend vier binnen een etmaal. Daders en slachtoffers zijn steeds jonger. Ouders zijn wanhopig en eisen doortastend optreden van het gemeentebestuur. Maar de burgemeester (GL) heeft zich jaren laten gijzelen door de overmacht van haar partij in de raad. Die blijft tegen preventief fouilleren, omdat het ’buurten zou stigmatiseren’. Beeldvorming boven alles. De redenatie is onnavolgbaar.
En dan is GL uiteraard de motor achter de ingrijpende klimaatplannen voor de hoofdstad. Het doel is Amsterdam versneld CO2-neutraal te maken en dus wordt extra tempo gemaakt om de stad van het gas af te halen. Huizen moeten worden verwarmd met warmtepompen en windturbines, zonnepanelen en biomassacentrales moeten de elektriciteit gaan leveren.
De hele aanpak mist draagvlak, omdat burgers zich overvallen voelen door de prijzige warmtepompen en lawaaiige windturbines voor hun deur. Verzet is er ook tegen de biomassacentrales, die niet alleen milieuvervuilend blijken, maar bovendien veel meer CO2 uitstoten dan op gas gestookte centrales. Kortom, Amsterdammers zien dat GL hen zonder ruggespraak probeert op te zadelen met een duur en slecht doordacht energietransitieplan.
Zo toont GL dat het een partij van dromers, drammers en wegduikers is. Ongeschikt om echte problemen aan te pakken, ongeschikt om te besturen. Zo jaagt een partij zijn kiezers weg.
Deze column verscheen op 19 januari 2022 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties