Stelt u zich een gezin voor van vier personen: moeder, vader, dochter en zoon. De dochter zegt op een dag dat ze besloten heeft veganist te zijn. Vanaf die dag vermijdt zij in alles het gebruik van dieren. Niet alleen wat betreft haar eten, maar ook in haar kleding, schoenen, ja zelfs de leren bank in de woonkamer mijdt zij voortaan als de pest.
In het begin wordt er nog een aparte maaltijd voor de dochter gemaakt, maar aan tafel gaat het steeds vaker over het dierenleed waarvan de anderen blijven eten. De verwijten vliegen over tafel en de dochter dreigt voortaan op haar kamer te gaan eten, buiten het zicht van de karbonades of de sliptong op het bord van de anderen.
Vader en moeder besluiten voortaan voor het hele gezin veganistisch te gaan koken. Twee grote voordelen: één maaltijd bereiden is meer gemak in de keuken en aan tafel keert de vrede terug.
Barbecue
Dan organiseert de buurt een barbecue. De buren weten van de veganistische draai van de dochter en tot welke spanningen dat heeft geleid in deze familie. Bekend is ook dat inmiddels het hele gezin is overgegaan op het veganisme. Daarmee wil de buurt bij de barbecue rekening houden. Eerst wordt nog een aparte maaltijd voor het gezin bedacht, maar om geen discussies uit te lokken en de sfeer gezellig te houden besluit de buurt tot een ’all vegan’-barbecue.
Het verhaal is een voorbeeld van hoe een kleine minderheid in staat is haar wil op te leggen aan een grote meerderheid. De Libanees-Amerikaanse auteur Nassim Nicolas Taleb noemt dat de dictatuur van de onverzoenlijke minderheid.
Het mechanisme is duidelijk: de meerderheid wil zich niet voordoen als een intolerante club zonder oog voor de minderheid (hoe klein ook) en is – voor de lieve vrede – bereid toe te geven aan de leefwijze van, in dit geval, de onverzoenlijke dochter en haar ouders en broer. Taleb beschrijft dit als een proces van hernormalisatie: het normaal van de meerderheid vervangen door het normaal van een minderheid.
Cursus
In de hele samenleving groeit de invloed van onverzoenlijke minderheden als kool. Op links zitten de kleine clubjes woke activisten, die met hun opvattingen over slachtoffers en daders, over wat onrecht en wat racisme is, bijvoorbeeld nog ieder jaar het Sinterklaasfeest domineren. Ook schrijven zij de meerderheid het gebruik van nieuwe voornaamwoorden voor en hebben ze werkend Nederland verplicht op cursussen tegen ’onbewuste vooroordelen’ gekregen.
Op rechts zien we Forum voor Democratie met aanhang al maanden ageren en demonstreren tegen de coronamaatregelen en vaccinaties. De groep die het beleid en de beperkingen zat is, groeit, maar de overgrote meerderheid heeft het nut om gedragsregels na te leven altijd erkend en ruim 70 procent vindt vaccins cruciaal bij het bestrijden van de pandemie. Maar ook hier domineert de onverzoenlijke minderheid de stemming met niet onderhandelbare oordelen over vrijheid, grondrechten, slachtoffers en daders.
De onverzoenlijken op rechts en op links delen meer dan hun wellicht lief is. Ze zijn compromisloos over hun doel en minachten de wensen en opvattingen van de meerderheid. Bovendien is er haast. Ongeduld dat leidt tot eigenrichting, een snelle veroordeling op eigen voorwaarden.
’Rechtbank’
En zo hanteren de onverzoenlijken op links – middels sociale media – een ’rechtbank’ waar verdachtmakingen voldoende zijn voor een veroordeling. Mensen uit de meerderheid die zich weigeren te conformeren aan de wil van de onverdraagzame minderheid, krijgen activisten achter zich aan. Die jagen net zo lang tot hun prooi verdwenen is van de universiteit of verbannen van de (semi-)openbare platforms. Hier komt geen rechter of democratische meerderheid aan te pas. Dit is de dictatuur van de onverzoenlijke minderheid.
Bij rigide rechts moet er met afgunst gekeken zijn naar zo’n snelle en efficiënte bevrediging van het eigen gelijk. Voor FvD en zijn onverbiddelijke aanhang is inmiddels de roep om eigen tribunalen het voorportaal van het eigen gelijk. Bewindslieden, wetenschappers, medici, journalisten en demonstranten worden tribunalen in het vooruitzicht gesteld waarmee de wensen van de onverzoenlijke minderheid zullen worden ingelost.
Deze luidruchtige minderheden krijgen in verhouding veel te veel voor elkaar. Het wordt tijd dat de meerderheid zich niet langer de wet laat voorschrijven door militante en onverdraagzame clubjes en vaker opkomt voor wat ze zelf van waarde acht. De grote mond van de onverzoenlijke minderheid verdient in veel gevallen weinig meer dan een plek in de marge.
Deze column verscheen op 9 februari 2022 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties