Als de wachttijd voor een sociale huurwoning in Utrecht elf jaar is en mensen dringen voor, dan heb je alle reden om er de pest in te hebben. Ook als het om mensen van ver met een verblijfsvergunning gaat. Maar hen treft geen blaam. De echte boosdoener is de links-liberale elite, die de samenleving polariseert met grootse idealen en radicaal beleid.
Als we onder polariseren het vergroten van tegenstellingen verstaan, dan zijn het doorgaans de partijen aan de flanken die de schuld van die polarisatie krijgen. Zo wordt BBB medeverantwoordelijk gehouden voor de felle boerenprotesten en krijgt de PVV met de regelmaat van de klok het verwijt met haar standpunten mensen tegen elkaar op te zetten. Daartegenover stellen zich de partijen uit het politieke midden op met de claim de samenleving juist te verbinden. Maar die pretentie is potsierlijke nonsens.
Het felle verzet van de boeren tegen de stikstofplannen en de brede sympathie in de samenleving voor hun opstand is in eerste instantie de oogst van een onbetrouwbare overheid. Boeren die in maart vorig jaar nog in grote getale op het CDA en de VVD stemden, zien deze partijen nu hun stem gebruiken om boeren te onteigenen en hun bedrijven te sluiten. Los van elk inhoudelijk debat over de plannen zelf hebben drie van de vier regeringspartijen – ook ChristenUnie – het vertrouwen van de boeren misbruikt. Leest u de verkiezingsprogramma’s van het CDA, de VVD en de ChristenUnie er nog maar eens op na.
Ondoordacht
De presentatie van het stikstofbeleid – van de verkeerde kaartjes tot de botte stelligheid over het voortbestaan van de sector – was zo bazig en ondoordacht, dat het kabinet al na twee weken zijn heil zocht in een ’bemiddelaar’. Het kabinet spreekt liever van een gesprekspartner, om niet de indruk te wekken dat er voor de boeren nog wat te halen valt.
De keuze van Mark Rutte voor Johan Remkes is niet toevallig. Remkes is een ervaren en kundige man, maar ook iemand die, gezien zijn opvattingen over de stikstofambities van het kabinet, de boeren geen millimeter zal toegeven. Om die reden zijn de boeren niet van plan aan een gesprek te beginnen. Premier Rutte kan dan in ieder geval zeggen dat het aan hem niet heeft gelegen. Veel lomper kan het niet.
Het kabinet is niet constructief en niet bereid om werkelijk in gesprek te gaan. Het houdt vast aan de ramkoers die het op verzoek van coalitiepartner D66 is ingeslagen. Een heilig geloof van het politieke midden in het eigen gelijk blokkeert ieder contact met de overkant, laat staan dat er sprake kan zijn van verbinding.
Onmacht
Eenzelfde ramkoers zien we van staatssecretaris Eric van der Burg van asielzaken. Het kabinet gebruikt het zomerreces om wetgeving uit te broeden waarmee Van der Burg gemeenten moet kunnen dwingen tot de huisvesting van asielzoekers en statushouders. Het kabinet gaat over tot deze dwang, omdat het weigert iets te doen aan de instroom van gemiddeld duizend asielzoekers per week.
Van der Burg en zijn adjudant in de Tweede Kamer Ruben Brekelmans (VVD) etaleren hun onmacht op dit terrein met een verwijzing naar Europese regels. Die bepalen dat elke vluchteling asiel mag aanvragen in de Europese Unie, dus ook in Nederland. Maar diezelfde Europese regels stellen tevens dat asielzoekers asiel moeten aanvragen in het land van binnenkomst. Dat zijn vooral de Zuid-Europese lidstaten. De Europese regels stellen ook dat mensen zonder recht op asiel terug moeten naar hun land van herkomst. Dat gebeurt al jaren niet. Van der Burg is dus selectief aan het winkelen in de regels en kiest welke hem het beste uitkomt.
Van die duizend asielzoekers per week vinden de meeste hun weg naar Nederland dankzij mensensmokkelaars. Het regeerakkoord spreekt nog van het bestrijden van mensensmokkel, maar wat Van der Burg doet met de open grenzen, de extra aanmeldcentra en de opvangplicht voor gemeenten is het openhouden van een zeer lucratieve markt voor de smokkelbendes en het vergroten van de huizencrisis.
Gijzelen
De cynische werkelijkheid ontgaat deze staatssecretaris. Het is nog een geluk dat Nederland niet grenst aan Wit-Rusland, want Rutte en Van der Burg hadden zich met een beroep op de Europese regels en het Vluchtelingenverdrag van de VN gedwee laten gijzelen door de criminele dictator Aleksandr Loekasjenko met zijn naargeestige plan om de EU te overspoelen met migranten uit het Midden-Oosten.
Het is wachten op het verzet van burgemeesters en bevolking tegen het krankzinnige plan om een onafgebroken stroom asielzoekers verplicht op te vangen in Nederlandse dorpen en steden, die daar de ruimte, de huizen en de sociale veerkracht niet voor hebben. Wie radicaliseert hier nu? Wie polariseert de samenleving? Dat zijn de politici van het ’verbindende midden’ en de links-liberale elite, die zich het gebaar van de grenzeloze gastvrijheid permitteren omdat ze te goed wonen en te goed verdienen om er de gevolgen van te merken.
Het politieke midden heeft niet alleen een autoritair en polariserend kabinet, het midden omarmt al enige tijd radicale ideeën over hoe wij ons in de samenleving tot elkaar dienen te verhouden. Het ’redelijke’ Nederlandse midden heeft zich ingelaten met de marxistische ideologie van de corrupte Amerikaanse Black Lives Matter-beweging. Overheden, bedrijfsleven en semioverheidsinstellingen omarmen radicale en racistische denkbeelden die mensen tegen elkaar opzetten. Personeel gaat verplicht op cursus en leert daar dat huidskleur of culturele achtergrond de mensheid verdeelt in daders en slachtoffers.
In de cultuursector worden subsidies verdeeld aan de hand van raciale en culturele kenmerken. Als het wij-zij-denken ergens hoogtij viert, dan is het binnen de door het politieke midden zo beleden identiteitspolitiek. Geen giftiger pleidooi dan de woke ideologie die individuen indeelt in groepen waaruit geen ontsnapping mogelijk is.
Rekening
Minstens zo radicaal en polariserend is het klimaatbeleid. Iedereen weet dat het belangrijk is om de CO2-uitstoot omlaag te brengen. Daaraan moet ook Nederland een bijdrage leveren. Ons land is verantwoordelijk voor nog geen half procent van de wereldwijde CO2-uitstoot. Een verdere reductie de komende jaren is zeker wenselijk, maar is verre van beslissend in de strijd tegen klimaatverandering. Toch moeten in hoog tempo Nederlandse huishoudens van het gas af en wordt het landschap vol gezet met windturbines en zonnepanelen.
De links-liberale elite houdt er een gevoel aan over goed bezig te zijn voor het klimaat, de rekening daarvoor leggen de weldoeners bij de mensen die nergens over hebben mogen meepraten: de burgers voor wie geen plek was aan de klimaattafels en die niets wordt gevraagd.
Het politieke midden en de links-liberale elite drukken het eigen gelijk door en sneren van polarisatie als boeren en burgers in opstand komen tegen maatregelen die hun zonder keuze worden opgelegd. Met dit radicale beleid en met de rug naar de samenleving oogst het politieke midden wat het zaait: onvrede, verzet en een ernstig gepolariseerde samenleving.
Deze column verscheen op 13 juli 2022 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties