Op de valreep van haar bestaan heeft het demissionaire kabinet een brief van 451 schrijvers, journalisten en academici ontvangen met het verzoek bij het Israëlische kabinet aan te dringen op een staakt-het-vuren in Gaza. Net zoals de demonstranten op straat, overschatten ook deze briefschrijvers de impact van hun eisen schromelijk. Ook zonder Nederland komen er Amerikaanse reserveonderdelen voor F-35 gevechtsvliegtuigen aan in Israël. En ook academische en culturele instellingen in Israël blijven gewoon draaien wanneer Nederlandse collega’s – in opdracht van gemaskerde straatbendes – de vaak jarenlange vriendschap eenzijdig hebben opgezegd. Israëliërs zijn het gewend dat ze er alleen voorstaan als het op overleven aankomt.
In de brief staan twee majeure fouten. Volgens de ondertekenaars zijn er al 35 duizend Palestijnse burgers omgekomen, onder wie 14.500 kinderen. Deze cijfers zijn bij de VN aangeleverd door het ministerie van Volksgezondheid in Gaza. Zoals bekend staat dit ministerie onder controle van Hamas en dat betekent dat je zulke berichten en aantallen niet klakkeloos moet overnemen. Ook journalisten, schrijvers en academici uit Nederland niet.
De petitie is van 13 mei, maar de VN had op 8 mei al het aantal gedode kinderen naar beneden bijgesteld en gehalveerd tot 7797. Dat zijn er nog altijd 7797 teveel, maar Hamas grossiert in onbetrouwbare data en het leed is al groot genoeg. Aantallen slachtoffers overdrijven is pervers, maar gebruikelijk voor propagandamachines die overuren draaien in oorlogstijd.
De briefschrijvers hebben ook de aantallen ’burgerdoden’ overgenomen van Hamas. De terreurorganisatie noemt alle dodelijke slachtoffers burgerdoden, ook de omgekomen eigen strijders. Volgens de VN bestaat 40 procent van die 35 duizend ’burgerdoden’ uit mannen. Dat zijn 14 duizend mannen van wie het zeer aannemelijk is dat een groot deel van hen als Hamas-strijder gesneuveld is in gevecht met het Israëlische leger. Het aantal van 35 duizend omgekomen búrgers is dus onjuist.
Dat ’intellectuelen’ hun handtekening zetten onder zulke onwaarheden is nog tot daaraantoe, maar dat journalisten dat doen en dat de NOS, NU.nl en Het Parool een petitie met deze fouten ongecorrigeerd overnemen, zegt veel over hoe weinig hen de feiten kunnen schelen.
Internationaal Gerechtshof
Voor alle pro-Palestina pro-Hamas-demonstranten staat het als een paal boven water dat Israël genocide pleegt in Gaza. Zij hebben noch bewijs, noch het Internationaal Gerechtshof nodig voor deze beschuldiging. Anderen beweren dat Israël op z’n minst verdacht wordt van genocide. De verdenking tegen Israël komt in menig radio- en televisieprogramma langs en presentatoren laten het voor waar passeren. Terwijl het beslist onwaar is.
Het Internationaal Gerechtshof repte in januari namelijk met geen woord over een verdenking van genocide. Het ging het Hof om het recht van de Palestijnen, om beschermd te worden tegen genocide, dat Israël daar zorg voor moet dragen én dat Hamas de gijzelaars moet vrijlaten. Maar de media-aandacht ging helemaal niet naar de uitspraak, maar naar de mening van aanklager Zuid-Afrika en de Palestijnse Autoriteit. Of ze blij waren. En dat waren ze, want zíj lazen het als een waarschuwing, een halve verdenking. De halve verdenking werd een hele en de hele verdenking werd ’bewijs’.
Van genocide door Israël is geen sprake. In de Gazastrook wonen 2,5 miljoen mensen dankzij het hoogste geboortecijfer ter wereld. De oorlog heeft – minus de militaire verliezen van Hamas – tot nu toe ongeveer 20.000 burgerdoden gekost. Dat is veel en tegelijkertijd is het nog geen procent van de bevolking in Gaza. Een oorlog met zoveel slachtoffers is niet om aan te zien, maar dit zijn over een periode van zeven maanden geen aantallen die wijzen op het opzettelijk uitroeien van de Gazanen.
Menselijk schild
Het aantal burgerdoden had aanzienlijk lager kunnen zijn als Hamas zijn burgers niet zou inzetten als menselijk schild. Dat doet het wel en dat is een oorlogsmisdaad. Maar daar hebben we de demonstranten, Oxfam Novib, Pax en The Rights Forum nog niet over gehoord.
Israël moet afrekenen met terreurorganisatie Hamas en daar hoort een inname van de zuidelijke stad Rafah bij. Inwoners worden al een week opgeroepen te evacueren richting de tentenkampen die Israël aan de rand van de stad heeft opgezet.
De Amerikaanse auteur Coleman Hughes heeft het grote morele dilemma van deze oorlog haarscherp omschreven. Wat volgens Hughes deze oorlog zo uniek maakt, is dat Hamas het verschuilen achter haar burgers in flats, ziekenhuizen, moskeeën en scholen heeft geperfectioneerd. Geen leger heeft ooit 15 jaar lang gewerkt aan het ondertunnelen van de eigen steden en dorpen. Niet bedoeld om burgers een schuilplaats te bieden, maar aangelegd voor zichzelf. Zodat Israël Hamas niet kan raken zonder onschuldige burgers te raken. Dit is de manier waarop Hamas oorlog voert tegen Israël.
Strategie Hamas acceptabel?
Als je zegt dat Israël Hamas niet mag aanvallen, omdat dat zoveel burgerslachtoffers maakt, dan komt Hamas ermee weg. En dan hebben terroristen de perfecte strategie ontwikkeld: ze gaan de grens over om een slachtpartij aan te richten onder Israëlische burgers, om zich daarna te verstoppen tussen hun eigen burgers, die Israël buiten schot moet laten. De vraag die Hughes stelt is: kunnen we leven in een wereld waarin dit een acceptabele strategie is? Ik denk het niet.
Deze column verscheen op 16 mei 2024 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties